Ætla hér að skeyta saman smá pælingum um tvo kannski fremur ólíka hluti, en þeir tengjast samt saman á tvennan hátt og það sniðmengi er staður sem ég heillast af: annars vegar er um að ræða sköpun og hins vegar er um að ræða e.k. lágmenningu eða eitthvað sem á einhvern hátt er litið á sem menningarsnautt og allavega örugglega ekki menntandi. Þetta tengist þannig ekki skólamálum per se, en alveg án alls vafa menntun að mínu mati.
Fyrst að veruleikasjónvarpskeppnisþættinum Dans, dans, dans á RÚV. Þetta þykja mér frábærir þættir, fjölbreyttir kraftmiklir og skemmtilegir. Ég hef einhvers staðar annars staðar sagt að mér fyndist að dans ætti að vera mikilvæg grein í skólum og þessir þættir staðfesta mig í þeirri trú, og að auki finnst mér alveg ótrúlega magnað að sjá hvað flóra dansara er fjölbreytt og mögnuð hjá okkur á Íslandi. Mér finnst svo allt hip hop og nútímadans mun áhugaverðari en samkvæmisdans og fannst Þyrí og Rebel sem unnu nítjánda nóvember algjörlega mögnuð - og það sakaði ekki að yfir báðum atriðunum var svona einhver djúsí fantasíublær. Í þessum þáttum finnst mér vera unnið á skemmtilegan hátt með raunveruleikaþáttaformið og tekst að sneiða hjá ýmsum af þeim gildrum sem svona þættir detta í. Svo finnst mér þetta margfalt fjölbreytilegra og metnaðarfyllra heldur en nokkur söng eða söngvakeppni hefur náð að verða - en þar finnst mér oft allt sökkva í einhverja deprímerandi meinstrím súpu. Fjölskyldan sameinast og maður fær fiðring í lappirnar til að stökkva út á stofugólf og fetta sig og bretta....
Amanda Palmer er merkileg tónlistarkona og flottur bloggari. Hún er ein af fulltrúum þess eþos sem ég hef í yfirskriftinni hér: hrá og hress. Hún bloggaði nýlega um blogg og er það mjög skemmtileg lesning, hún spjallar um kvöldmatarboð hjá höfundi Game of Thrones og fer vítt og breitt yfir sviðið, og þá aðallega í pælingunni um blogg, og raunar tvít (f. Twitter) sem tjáningarform og nær að slá ákveðin tón og gera grein fyrir þessu tjáningarformi sem er svona eins konar pönk, en er líka á milli þess að vera opinbert og einka og er eitthvað nýtt og öðruvísi, felur í sér einhverja nánd og er ótrúlega spennandi. Hún segir þetta líka þannig að ég finn mig í að halda þessu áfram og halda mig við þennan stíl, og láta villur sem ég sé í gömlum bloggum ekki slá mig út af laginu. Ég hef líka verið í einhverjum svona gír með að pæla í að það sé óviðeigandi að vera að blogga þegar maður er á kafi í vinnu, en ég hef aldrei verið í vandræðum með að lesa bækur eða gera allan fjandann annann þó ég sé á kafi í verkefnum og raunar má líta svo á að maður sé að taka til í hausnum og setja hugsun sína í form í blogginu, og svo kannski slær maður einhvern tón sem öðrum líkar. Þetta tjáningarform er ekki það sama og greinarskrif eða skáldsagnaskrif eða hvað annað, þetta er bara nýtt og öðruvísi og þar með vitaskuld álitið ómerkilegra. Það er svo synd að bloggið hafi líka fengið á sig stimpil fyrir að vera vettvangur einhverra svartagallsrausara, en eina ráðið við því er að fleiri sólskinsglaðir hráir og hressir bloggarar taki sig til og láti vaða.
Bloggum svo og dönsum og bloggum og dönsum og tvítum um allt saman ....
Blogganóva... nýr lífsmáti.
ReplyDelete